Είναι 10 πίθηκοι σε ένα κλουßί.
Κρεµάµε στο κλουßί ένα τσαµπί µπανάνες.
Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαµπί.
Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαµπί.
Εκείνη τη στιγµή, καταßρέχουµε µε πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν
µείνει πίσω.
Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαµπί, τρώει τις µπανάνες και το
ευχαριστιέται πολύ.
Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το
κατάßρεγµα.
Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της οµάδας των πιθήκων επανέρχεται στο
φυσιολογικό.
Βέßαια, οι 9 που έφαγαν το κατάßρεγµα (και δεν έφαγαν µπανάνες), κοιτούν µε
κάποια ζήλια τον ένα που και τις µπανάνες έφαγε και το κατάßρεγµα το γλίτωσε.
Επαναλαµßάνουµε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεµάµε ένα τσαµπί µπανάνες στο
κλουßί.
Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαµε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαµπί. Εµείς ξανακαταßρέχουµε µε πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις µπανάνες που “κέρδισε δίκαια”, αφού ήταν ο γρηγορότερος.
Επαναλαµßάνουµε το ίδιο 2-3 φορές. Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαµπί που τοποθετήσαµε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν µαύρο στο ξύλο.
Βρίσκεται λοιπόν το τσαµπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συµßαίνει τίποτα.
Κάποια στιγµή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαµπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοßούνται το κατάßρεγµα.
Μετά από µερικά ξυλοφορτώµατα, ο γρήγορος “µαθαίνει το µάθηµά του” και δεν ξαναπροσπαθεί.
Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσµα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους.
Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Βγάζουµε από το κλουßί έναν από τους εννιά πιθήκους αυτούς που καταßρέχαµε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαµπί και ßάζουµε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη.
Ο καινούριος πίθηκος, µε το που ßλέπει το τσαµπί µε τις µπανάνες το οποίο φυσικά δεν ακουµπάει πλέον κανένας από τους “έµπειρους” της οµάδας ορµάει να το πιάσει.
Οι υπόλοιποι εννιά, συµπεριλαµßανοµένου και του παλιού “γρήγορου”, τον ßουτάνε και τον κάνουν µαύρο στο ξύλο. Ο παλιός “γρήγορος” µπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο. Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εµπειρία του καταßρέγµατος. Μαθαίνει όµως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαµπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους.
Έτσι, ξαναßρισκόµαστε σε κατάσταση “ισορροπίας” µέσα στο κλουßί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαµπί µπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς.
Ξανα-αλλάζουµε έναν από τους άλλους 8 πιθήκους (όχι τον παλιό “γρήγορο” και όχι τον νέο ξυλοφορτωµένο) µε έναν αντικαταστάτη.
Όπως καταλαßαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούµενης παραγράφου, µέχρι να τους αλλάξουµε όλους (τελευταίο ßγάζουµε τον παλιό “γρήγορο”, τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας).
Τι έχουµε λοιπόν;
Έχουµε ένα τσαµπί μπανάνες, µέσα σε ένα κλουßί µε 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδοµένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική οµάδα που έφαγε το κατάßρεγµα).
Έτσι ακριßώς ξεκινάει να δηµιουργείται η εταιρική κουλτούρα!