Εδώ και πολύ καιρό έχω διαγνώσει μια περίεργη στάση πολλών: Βλέπω πολλούς γνωστούς και φίλους να γκρινιάζουν και να βγάζουν άναρθρες κραυγές στο facebook, στο twitter, στις καφετέριες αλλά όταν έρθει η ώρα που πρέπει να αρθρώσουν έναν εμπεριστατωμένο πολιτικό λόγο, να πάρουν θέση, και να προτείνουν πράγματα και λύσεις… μούγκα! Εδώ και ενάμιση χρόνο κάνω video-blogging με αφορμή πολλά από όσα συμβαίνουν στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου έχοντας και ένα σκοπό ακόμα πέρα από την δημόσια τοποθέτηση μου: Προσπαθώ να πείσω αρκετούς γνωστούς να κάνουν το ίδιο! Ναι. Προσπαθώ να τους πω:

“Kάνε το και εσύ. Άνοιξε την κάμερα σου και πέστα, χώστα, πρότεινε. Μην καταπίνεις αμάσητα ότι σου σερβίρουν. Ξύπνα. Tον μουγκό τον ‘θαψαν ζωντανό.”

Με γνώμονα τα παραπάνω αποφάσισα να “σπρώξω” μερικούς φίλους μου, Internet-ικούς και μη, προς την έκθεση και τον δημόσιο λόγο. Όχημα μου πάντα αυτό το blog. Επέλεξα αρχικά κάποιους φίλους που έβλεπα ότι όλο και κάτι δημοσίευαν πχ στο profile τους στο fb, όλο και μια κριτική έκαναν στα δημόσια τεκταινόμενα. Πρότεινα λοιπόν σε αυτούς να μου δώσουν μια μικρή video-συνέντευξη μέσω skype σε 5-6 ερωτήσεις γύρω από την κρίση. Το περίεργο ήταν ότι οι περισσότεροι ήταν διστακτικοί και μου αρνήθηκαν, είτε γιατί δεν ήθελαν να συνδέσουν το όνομα τους μαζί μου (αυτό θα μπορούσα να το συγχωρήσω, ποιος είμαι εγώ;….), αλλά κάποιοι άλλοι αρνήθηκαν ουσιαστικά γιατί φοβόντουσαν να βγουν να μιλήσουν δημόσια, σκεπτόμενοι πχ την Δημόσια Υπηρεσία που δουλεύουν και τα σχόλια από συναδέλφους και προϊσταμένους των, άλλοι σκέφτηκαν τους πελάτες τους και τους γνωστούς τους, άλλοι την οικογένεια τους και το “άσε μωρέ έχω δυο παιδιά, δεν είμαι εγώ να βγαίνω στην camera”. Ένας μάλιστα μετά την πρόταση που του έκανα με έβγαλε και από φίλο στο facebook!  Τελικά δεν πτοήθηκα έψαξα και άλλο και βρήκα τέσσερις φίλους που δέχθηκαν να μιλήσουν δημόσια και να πουν… τι πιο απλό…. την γνώμη τους.

Πάντως μέσα από όλο αυτό κατάλαβα κάτι. Δεν μας αρέσουν πολλά από όσα συμβαίνουν αλλά είμαστε και κότες! Ναι έτσι απλά και λαϊκά. Κότες. Και μάλιστα λιράτες. Τι κι αν μας βάζουν φόρους, τι κι αν δεν πήραν βιβλία τα παιδιά μας…. δεν θέλουμε να μιλήσουμε. Ας το κάνει κάποιος άλλος για εμάς.

Παρακολουθήστε την πρώτη συνέντευξη που πήρα μέσω skype στους: Γιώργο Γεμενετζή – Ελεύθερο Επαγγελματία από Θεσσαλονίκη, Σπύρο Γκαραβέλλα – Εκπαιδευτικό από την Κοζάνη,  Αναστάσιο Μέξα – Ραδιοφωνικό Παραγωγό & blogger από την Πάτρα και τον Nick Newman Αγγλικής καταγωγής επιχειρηματία στην Αθήνα.  Όλοι τους καθημερινοί άνθρωποι. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας και επιχείρησης. Άνθρωποι που σαν όλους εμάς παλεύουμε με τα κύματα της κρίσης. Δείτε τους να μιλάνε:

 Η γνώμη σας έχει δύναμη. Πείτε την !