Δύσκολα ατελείωτα καλοκαίρια. Νομίζεις αρχικά πως θα σε λυτρώσουν από τους χειμώνες που έμεινες κλεισμένος, στριμώχτηκες επαγγελματικά, οικονομικά, και έρχονται και σε βαράνε στα πλευρά αλύπητα. Χάνουμε ανθρώπους που αγαπήσαμε, τόπους που ζήσαμε, συνήθειες απλές, το χωριό μας, την αγαπημένη μας παραλία, τους τόπους που παίξαμε, που δημιουργήσαμε. Απροσπέλαστα όλα από αρρώστια και φωτιά. Εκεί που παίξαμε, εκεί που ερωτοτροπήσαμε. “Γαμημένα” -πλέον- καλοκαίρια που σε χτυπάνε αλύπητα.
“Μεσ’ σε μια φουρτουνιασμένη
θάλασσα είμαι και με δέρνει”.