Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει χάσει μια ιστορική ευκαιρία και αυτό πλέον είναι το πρώτο και βασικό δεδομένο. Την ευκαιρία την έχασε μερικά εικοσιτετράωρα μετά από το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Τότε που είχε ένα μεγάλο κομμάτι του λαού με το μέρος της για οποιαδήποτε κίνηση θα έκανε, ώστε να απομακρυνθεί από την περιδίνηση που προκαλούν τα μνημόνια, ακόμα κι εάν η μετέπειτα πορεία της χώρας θα ήταν αρκετά δύσκολη.
Από εκείνη την χρονική στιγμή και μετά και παρότι εκλέχθηκε στις εκλογές του Σεπτέμβρη, η πορεία της πτώσης του κυβερνητικού σχήματος είναι δεδομένη. Ούτε θα κυβερνήσουν για 40 χρόνια όπως λεγόταν, ούτε τίποτα. Αντιθέτως, ο κόσμος, ειδικά αυτός με αριστερόστροφη σκέψη, απογοητεύτηκε, σιώπησε και απείχε.
Τώρα, λοιπόν, Φλεβάρη του ’16, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση σχεδόν ερμαφρόδιτη, όπου πολλά από τα γεγονότα που συμβαίνουν μοιάζουν αλλόκοτα. Κατ’ αρχάς, έχει βγει ένα ετερόκλητο πλήθος στο δρόμο: Οι «Μένουμε Ευρώπη» μαζί με τους «Δραχμιστές» και μαζί με τους πάντα επίκαιρους «Αγρότες με τα Τρακτέρ». Επίσης, όσοι δεν είχαν βγει στον δρόμο εδώ και έξι χρόνια και λοιδορούσαν μάλιστα τα κινήματα των πλατειών και των αγανακτισμένων, τώρα είναι στον δρόμο μαζί με αντικαπιταλιστές, αντιεξουσιαστές και κινηματικούς. Καθώς επίσης και Δεξιοί που περιμένουν να τους σώσει ο Μητσοτάκης, ΠΑΜίτες, Ανταρσύες , καμουφλαρισμένοι Χρυσαυγίτες, ακόμα και οι ένστολοι.
Όλοι αυτοί λοιπόν ζητούν ΤΙ; Να μην περάσει το ασφαλιστικό και το φορολογικό; Οκ. Να μην περάσουν. Εάν δεν περάσουν, λοιπόν, όλα είναι καλά; Όχι βέβαια – θα σου πουν οι μισοί – γιατί θα έχουμε ακόμα μνημόνια. Εάν δεν περάσουν και η κυβέρνηση πέσει θα αναλάβει ο Μητσοτάκης ; Και ο Μητσοτάκης θα φέρει άλλα πιο μαλακά μέτρα; Ναι ή όχι; Μύλος!
Επιπλέον, έχει σκάσει και ως θέμα το προσφυγικό – μεταναστευτικό και εδώ η κατάσταση έχει φέρει τα μέσα-έξω: Ποιος θα με πίστευε πριν 2 χρόνια, εάν του έλεγα ότι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ θα υπερασπίζονταν με τόση θέρμη τις ευρωπαϊκές οδηγίες για τον χειρισμό του θέματος! Ή ποιος θα μπορούσε να φανταστεί αριστερή κυβέρνηση να βάζει τα ΜΑΤ να βαράνε λυσσαλέα τους πολίτες, οι οποίοι μέσα σε ένα κλίμα Not In My Back Yard (=όχι στην δική μου αυλή), αντιδρούν στα hotspot.
Αυτό, λοιπόν, που δεν ακούγεται ξεκάθαρα, δεν είναι οι διαμαρτυρίες, αλλά οι λύσεις. Θέλουμε εκλογές; Θέλουμε να αναλάβει ο Μητσοτάκης, το Ποτάμι και ο φαιδρός Λεβέντης για να μας σώσουν; Μπορούν όντως; Ή θα είναι μια ακόμα κυβέρνηση που θα ρουφήξει η κρίση κάτω από τις επιταγές της τρόικας; Θέλουμε κάποιο άλλο κόμμα ή συνδυασμό που θα μπορούσε να τα καταφέρει; Μήπως θέλουμε ένα κίνημα, νέο, υγιές, που θα ξεπηδήσει από τα μπλόκα και τις πορείες και θα αναλάβει την εξουσία; Θα μπορούσε να υπάρχει τέτοιο κίνημα με το τόσο ετερόκλητο πλήθος – που ανέφερα παραπάνω – όταν πιστεύει ο καθένας διαφορετικά πράγματα;
Ένα θα πω και θα κλείσω: Όταν όλοι (πιστεύουν ότι) έχουν δίκιο έχουμε τραγωδία. Και μακάρι να βγω λάθος, αλλά η πραγματική τραγωδία πλησιάζει.